54

Gözlerim denize dikili, onun hâlâ bir yerlerde olduğu düşüncesinden nihayet vazgeçmeye zorladım kendimi, hafızalarda da olsa, hâlâ hayal meyal yaşıyor, nefes alıyor, bir şeyler yapıyor, hareket ediyordu, gel gör ki etrafa saçılmış bir kürek dolusu külden ibaretti; kırık bir halka, biyolojik bir son, gerçekten sonsuz bir kopuş, bir zamanlar karmaşık olup da şimdi ufaldıkça ufalan bir nesneydi, boş bir sayfanın üzerine düşen kurum lekesi dışında geriye hiçbir şey kalmamıştı ondan.